شعری درباره عظمت زن از خلقت تا بی نهایت

شعری درباره عظمت زن از خلقت تا بی نهایت

به نام خدایی که زن آفرید حکیمانه امثال ِ من آفرید

خدایی که اول تو را از گل و بعداً مرا از خشت آفرید!

برای من انواع گیسو و موی برای تو قدری چمن آفرید!
 مرا شکل طاووس کرد و تو را شبیه بز و کرگدن آفرید!
 به نام خدایی که اعجاز کرد مرا مثل آهو ختن آفرید تو را روز اول به همراه من رها در بهشت عدن آفرید ولی بعداً آمد و از روی لطف مرا بی کس و بی وطن آفرید!
 خدایی که زیر سبیل شما بلندگو به جای دهن آفرید!
 وزیر و وکیل و رئیس ات نمود مرا خانه داری خفن!
 آفرید برای تو یک عالمه کِیْسِ خوب شراره، پری، نسترن آفرید برای من اما فقط یک نفر براد پیت من را حَسَنْ آفرید!
 برایم لباس عروسی کشید و عمری مرا در کفن آفرید چرا،


 دنیای ما پر از دست هائی است که خسته نمی شوند از نگه داشتن نقابها . . .